Moya

Gecen gece yaklasik 1 ay once Moya icin sozluge yazdigim satirlari okudum. Uzun bir sure ne yazdigimi anlamaya calistim. 4 veya 5. okuyusumdan sonra birseyler cikarmaya basladim. Neler yazdigimi anlayabildigim anda ise tuylerim diken diken oldu. O ani tekrar yasadim bir saniye bile olsa. Bu cumleleri ben yarattim ve onlari nasil bir ruh haliyle bir araya getirdim hatirlamiyorum. Hatirlamak bile istemiyorum aslina bakarsaniz. O satirlar sunlar:

karanlik hikayesini dinlerken, gozler bir an isiga tutulmus gibi cok az acilirlar ancak. karanliktan degil, sadece fazla yorulmustular..

o agir hikayeyi dinlerken, kendi hikayesini de kafasinda kurgular. kendi karanligini ve aydinligini dusler bir kere daha.

cunku artik onlar ayri degildir.. ikisi artik birbirine girmis tek parca olmustur.. yarataninin icinde yerlesmis bir sekilde.

ve moya tempoyu yukseltir.. gozler yorulmustur ama devam ederler..

ve sonra moya avutmaya calisir cocugunu.. ne kadar elinden gelirse..
(james sunderland, 10.09.2007 09:17)

Gozler aydinliktan mi yoruldular? Isik mi fazla geldi?

Yoksa karanlik mi agir geldi? Avunmak icin baska careleri kalmadi?

Aydinlik, karanlik ve yorgunluklarim,

Hepsini Moya'nin yakinlarinda bir yerlerde sakladim.

Iyi ki Moya vardi ve avuttu cocugunu..

Godspeed You! Black Emperor - Moya